Waarom bodybuilding ook goed & nuttig kan zijn

Hieronder het Bloggertje van vanmorgen, zodat ik morgen vrolijk verder kan gaan en voor mijn gevoel niks gemist heb.

Het derde bloggertje dat ik niet kan plaatsen en ik begin behoorlijk te balen!
Moet ik nou alweer een nieuwe omgeving zoeken, met als gevolg dat ik alle lezers weer kwijt raak?
Op je eigen site bloggen lijkt nu echt de beste oplossing, maar ik het geen eigen site meer en vind het bijzonder omslachtig om iedere dag zo’n site te moeten updaten.

Vanmorgen stond ik laat op en kroop naar de laptop. Geen zin, moe, spierpijn, zwak etc.
Maar ik had pas 2 x getraind deze week, dus iets in mij zei, dat ik toch echt naar Bruno’s Gym moest gaan.
Na een langdurend ontbijt, tweede mok thee bij de laptop, hees ik mij in mijn trainingskleding, zette de wasmachine aan (nee, Gert, geen schone trainingskleding is geen excuus om niet te trainen) en liep naar Bruno’s.

Na een gesprekje met “meubelstuk”, waaruit maar weer bleek dat mijn kids soms ook niet erg afwijken van andere pubers, bij haar zijn de kasten ook bijzonder snel weer leeg na het boodschappen doen, begon ik met benen trainen.
Pfffffff, geloof dat ik wat minder vaak in moet gaan op het geflirt van “tropische verrassingen”, want nu stonden die van vorig jaar en die van vorige maand, allebei te trainen en dan heb ik toch het gevoel dat ik niet te enthousiast moet doen tegen één van de twee.
’t Is derhalve maar goed dat ik mij tussen de trainingstoestellen als een vis in het water voel, want in de kroeg had ik mijzelf vast geen raad geweten.

8 beenspieroefeningen, waaronder een bescheiden powerwalk met 10 kg dumbbells, en 4 schouderoefeningen later, kreeg ik het telefoonnummer van de fitness verrassing van vorige maand.
Als ik geen herpes had gehad, had ik hem beslist vanavond gebeld, maar ik heb helemaal geen zin in moeilijke verhalen en de kans op een afwijzing en ik ben ook niet zo’n trut, dat ik overal schijt aan heb en lekker niks vertel.

Terwijl ik buikspieroefeningen deed, registreerde mijn netvlies iets, dat mijn hersens in eerste instantie weigerden te geloven.
Tot hij lopend de ruimte waar ik in trainde binnen kwam. Een lachend gezicht, dat met zijn lichaam voorzichtig probeerde te draaien, terwijl ik opstond en naast hem ging staan. “Top!”, kon ik alleen maar uitbrengen. “6 operaties”, zei hij terug. Buiten, voor de deur, stond zijn scootmobiel.
De vroegere buurjongen van een droevig verhaal van vorig jaar, was uit zijn rolstoel gekomen en wist zeker dat hij weer ging trainen! Ik kon hem van puur geluk wel knuffelen. In plaats daarvan kwam ik met mijn hand, die met een stoere vuist werd beantwoord.
Terwijl hij de nieuwe apparatuur bewonderde, bewonderden wij zijn moed en waren het er roerend over eens, dat zijn instelling, zijn wil om bijvoorbeeld dit weer te kunnen doen, hem gered had.
Mijn dag is weer goed!