bedrijfsrisico?

Bloggertje van afgelopen vrijdag:

Nu blijkt dus, dat Bloggertje er wel bijzonder lang uit ligt.
Ik schrijf dus een tweede stukje in Word, met het idee om het straks, zodra het weer mogelijk is, tegelijkertijd op internet te zetten.
Plotseling ben ik mij ook weer heel erg bewust van de “bedrijfsrisico’s”, want vanmorgen, voor het trainen, opende ik eventjes mijn mail en daarbij viel het oog op een baan in mijn eigen woongemeente. Binnen 20 minuten ramde ik er een “best wel goede brief” uit en verzond het hele zooitje, incl. al klaarliggende cv, naar de gemeente.
Zie ik net, dat ik mij de haast wel had kunnen besparen, sluitingsdatum 1 december. Maar ach, je kunt het beter gedaan hebben.
Maarre…. terug naar waarom ik dit hier schrijf:
met mijn paranoïde gevoel, speurt iedere P&O-er, iedere selecteur, internet af naar “belastend materiaal” om sollicitanten te kunnen afwijzen, terwijl ik, aan de andere kant, niets prettiger vind dan lekker mijn gal te spuwen, mijn verhaal te doen (en af en toe lekker te overdrijven) in mijn blogje.

Ik vind dat zo prettig, dat ik hier wederom nog in mijn trainingskloffie en met een volledige ravage in huis, ga zitten bloggen, terwijl Bloggertje notabene off line is!

Want ik wil natuurlijk graag aan de wereld melden, dat ik mijn rug en biceps getraind heb, blij was mijn maatjes weer te zien, weer iemand kon uitnodigen voor het feest dat ik op 14 november ga geven en waarvoor ik nu echt dit weekend de overige uitnodigingen moet maken en de deur uit moet doen en om te constateren, dat ik die kids van mij echt aan moet pakken, want hoe is het mogelijk dat zij gisteren in 3 onbewaakte uren zoveel troep weten te fabriceren en niets achter hun kontjes opruimen?
Nu ik het hier zo op schrijf en zelf terug lees, snap ik dat mijn stukjes niet al te wereldschokkend zijn.
Zal ik er nu dan maar mee stoppen en wat in huis gaan doen?