Even een lichte twijfel, maar het feit dat je hier moet inloggen met een account om te kunnen reageren, terwijl al snel bleek dat ik niet de enige ben, die oude inlogcodes vergeet, (ms heeft een deel van mijn lezerspubliek ook een b-tje last van adhd? :))zorgt er voor dat ik toch nog maar een keertje terug ga naar mijn oude blog, dat inmiddels weer werkt.
Zo, dat was een lange zin!
Als hier geen updates meer te vinden zijn, kijk dan op www.willeke.bloggertje.nl
(tjonge, kan geen eens een link invoegen, maar gelukkig kunnen jullie knippen en plakken)
zondag 18 oktober 2009
zaterdag 17 oktober 2009
Waarom bodybuilding ook goed & nuttig kan zijn
Hieronder het Bloggertje van vanmorgen, zodat ik morgen vrolijk verder kan gaan en voor mijn gevoel niks gemist heb.
Het derde bloggertje dat ik niet kan plaatsen en ik begin behoorlijk te balen!
Moet ik nou alweer een nieuwe omgeving zoeken, met als gevolg dat ik alle lezers weer kwijt raak?
Op je eigen site bloggen lijkt nu echt de beste oplossing, maar ik het geen eigen site meer en vind het bijzonder omslachtig om iedere dag zo’n site te moeten updaten.
Vanmorgen stond ik laat op en kroop naar de laptop. Geen zin, moe, spierpijn, zwak etc.
Maar ik had pas 2 x getraind deze week, dus iets in mij zei, dat ik toch echt naar Bruno’s Gym moest gaan.
Na een langdurend ontbijt, tweede mok thee bij de laptop, hees ik mij in mijn trainingskleding, zette de wasmachine aan (nee, Gert, geen schone trainingskleding is geen excuus om niet te trainen) en liep naar Bruno’s.
Na een gesprekje met “meubelstuk”, waaruit maar weer bleek dat mijn kids soms ook niet erg afwijken van andere pubers, bij haar zijn de kasten ook bijzonder snel weer leeg na het boodschappen doen, begon ik met benen trainen.
Pfffffff, geloof dat ik wat minder vaak in moet gaan op het geflirt van “tropische verrassingen”, want nu stonden die van vorig jaar en die van vorige maand, allebei te trainen en dan heb ik toch het gevoel dat ik niet te enthousiast moet doen tegen één van de twee.
’t Is derhalve maar goed dat ik mij tussen de trainingstoestellen als een vis in het water voel, want in de kroeg had ik mijzelf vast geen raad geweten.
8 beenspieroefeningen, waaronder een bescheiden powerwalk met 10 kg dumbbells, en 4 schouderoefeningen later, kreeg ik het telefoonnummer van de fitness verrassing van vorige maand.
Als ik geen herpes had gehad, had ik hem beslist vanavond gebeld, maar ik heb helemaal geen zin in moeilijke verhalen en de kans op een afwijzing en ik ben ook niet zo’n trut, dat ik overal schijt aan heb en lekker niks vertel.
Terwijl ik buikspieroefeningen deed, registreerde mijn netvlies iets, dat mijn hersens in eerste instantie weigerden te geloven.
Tot hij lopend de ruimte waar ik in trainde binnen kwam. Een lachend gezicht, dat met zijn lichaam voorzichtig probeerde te draaien, terwijl ik opstond en naast hem ging staan. “Top!”, kon ik alleen maar uitbrengen. “6 operaties”, zei hij terug. Buiten, voor de deur, stond zijn scootmobiel.
De vroegere buurjongen van een droevig verhaal van vorig jaar, was uit zijn rolstoel gekomen en wist zeker dat hij weer ging trainen! Ik kon hem van puur geluk wel knuffelen. In plaats daarvan kwam ik met mijn hand, die met een stoere vuist werd beantwoord.
Terwijl hij de nieuwe apparatuur bewonderde, bewonderden wij zijn moed en waren het er roerend over eens, dat zijn instelling, zijn wil om bijvoorbeeld dit weer te kunnen doen, hem gered had.
Mijn dag is weer goed!
Het derde bloggertje dat ik niet kan plaatsen en ik begin behoorlijk te balen!
Moet ik nou alweer een nieuwe omgeving zoeken, met als gevolg dat ik alle lezers weer kwijt raak?
Op je eigen site bloggen lijkt nu echt de beste oplossing, maar ik het geen eigen site meer en vind het bijzonder omslachtig om iedere dag zo’n site te moeten updaten.
Vanmorgen stond ik laat op en kroop naar de laptop. Geen zin, moe, spierpijn, zwak etc.
Maar ik had pas 2 x getraind deze week, dus iets in mij zei, dat ik toch echt naar Bruno’s Gym moest gaan.
Na een langdurend ontbijt, tweede mok thee bij de laptop, hees ik mij in mijn trainingskleding, zette de wasmachine aan (nee, Gert, geen schone trainingskleding is geen excuus om niet te trainen) en liep naar Bruno’s.
Na een gesprekje met “meubelstuk”, waaruit maar weer bleek dat mijn kids soms ook niet erg afwijken van andere pubers, bij haar zijn de kasten ook bijzonder snel weer leeg na het boodschappen doen, begon ik met benen trainen.
Pfffffff, geloof dat ik wat minder vaak in moet gaan op het geflirt van “tropische verrassingen”, want nu stonden die van vorig jaar en die van vorige maand, allebei te trainen en dan heb ik toch het gevoel dat ik niet te enthousiast moet doen tegen één van de twee.
’t Is derhalve maar goed dat ik mij tussen de trainingstoestellen als een vis in het water voel, want in de kroeg had ik mijzelf vast geen raad geweten.
8 beenspieroefeningen, waaronder een bescheiden powerwalk met 10 kg dumbbells, en 4 schouderoefeningen later, kreeg ik het telefoonnummer van de fitness verrassing van vorige maand.
Als ik geen herpes had gehad, had ik hem beslist vanavond gebeld, maar ik heb helemaal geen zin in moeilijke verhalen en de kans op een afwijzing en ik ben ook niet zo’n trut, dat ik overal schijt aan heb en lekker niks vertel.
Terwijl ik buikspieroefeningen deed, registreerde mijn netvlies iets, dat mijn hersens in eerste instantie weigerden te geloven.
Tot hij lopend de ruimte waar ik in trainde binnen kwam. Een lachend gezicht, dat met zijn lichaam voorzichtig probeerde te draaien, terwijl ik opstond en naast hem ging staan. “Top!”, kon ik alleen maar uitbrengen. “6 operaties”, zei hij terug. Buiten, voor de deur, stond zijn scootmobiel.
De vroegere buurjongen van een droevig verhaal van vorig jaar, was uit zijn rolstoel gekomen en wist zeker dat hij weer ging trainen! Ik kon hem van puur geluk wel knuffelen. In plaats daarvan kwam ik met mijn hand, die met een stoere vuist werd beantwoord.
Terwijl hij de nieuwe apparatuur bewonderde, bewonderden wij zijn moed en waren het er roerend over eens, dat zijn instelling, zijn wil om bijvoorbeeld dit weer te kunnen doen, hem gered had.
Mijn dag is weer goed!
bedrijfsrisico?
Bloggertje van afgelopen vrijdag:
Nu blijkt dus, dat Bloggertje er wel bijzonder lang uit ligt.
Ik schrijf dus een tweede stukje in Word, met het idee om het straks, zodra het weer mogelijk is, tegelijkertijd op internet te zetten.
Plotseling ben ik mij ook weer heel erg bewust van de “bedrijfsrisico’s”, want vanmorgen, voor het trainen, opende ik eventjes mijn mail en daarbij viel het oog op een baan in mijn eigen woongemeente. Binnen 20 minuten ramde ik er een “best wel goede brief” uit en verzond het hele zooitje, incl. al klaarliggende cv, naar de gemeente.
Zie ik net, dat ik mij de haast wel had kunnen besparen, sluitingsdatum 1 december. Maar ach, je kunt het beter gedaan hebben.
Maarre…. terug naar waarom ik dit hier schrijf:
met mijn paranoïde gevoel, speurt iedere P&O-er, iedere selecteur, internet af naar “belastend materiaal” om sollicitanten te kunnen afwijzen, terwijl ik, aan de andere kant, niets prettiger vind dan lekker mijn gal te spuwen, mijn verhaal te doen (en af en toe lekker te overdrijven) in mijn blogje.
Ik vind dat zo prettig, dat ik hier wederom nog in mijn trainingskloffie en met een volledige ravage in huis, ga zitten bloggen, terwijl Bloggertje notabene off line is!
Want ik wil natuurlijk graag aan de wereld melden, dat ik mijn rug en biceps getraind heb, blij was mijn maatjes weer te zien, weer iemand kon uitnodigen voor het feest dat ik op 14 november ga geven en waarvoor ik nu echt dit weekend de overige uitnodigingen moet maken en de deur uit moet doen en om te constateren, dat ik die kids van mij echt aan moet pakken, want hoe is het mogelijk dat zij gisteren in 3 onbewaakte uren zoveel troep weten te fabriceren en niets achter hun kontjes opruimen?
Nu ik het hier zo op schrijf en zelf terug lees, snap ik dat mijn stukjes niet al te wereldschokkend zijn.
Zal ik er nu dan maar mee stoppen en wat in huis gaan doen?
Nu blijkt dus, dat Bloggertje er wel bijzonder lang uit ligt.
Ik schrijf dus een tweede stukje in Word, met het idee om het straks, zodra het weer mogelijk is, tegelijkertijd op internet te zetten.
Plotseling ben ik mij ook weer heel erg bewust van de “bedrijfsrisico’s”, want vanmorgen, voor het trainen, opende ik eventjes mijn mail en daarbij viel het oog op een baan in mijn eigen woongemeente. Binnen 20 minuten ramde ik er een “best wel goede brief” uit en verzond het hele zooitje, incl. al klaarliggende cv, naar de gemeente.
Zie ik net, dat ik mij de haast wel had kunnen besparen, sluitingsdatum 1 december. Maar ach, je kunt het beter gedaan hebben.
Maarre…. terug naar waarom ik dit hier schrijf:
met mijn paranoïde gevoel, speurt iedere P&O-er, iedere selecteur, internet af naar “belastend materiaal” om sollicitanten te kunnen afwijzen, terwijl ik, aan de andere kant, niets prettiger vind dan lekker mijn gal te spuwen, mijn verhaal te doen (en af en toe lekker te overdrijven) in mijn blogje.
Ik vind dat zo prettig, dat ik hier wederom nog in mijn trainingskloffie en met een volledige ravage in huis, ga zitten bloggen, terwijl Bloggertje notabene off line is!
Want ik wil natuurlijk graag aan de wereld melden, dat ik mijn rug en biceps getraind heb, blij was mijn maatjes weer te zien, weer iemand kon uitnodigen voor het feest dat ik op 14 november ga geven en waarvoor ik nu echt dit weekend de overige uitnodigingen moet maken en de deur uit moet doen en om te constateren, dat ik die kids van mij echt aan moet pakken, want hoe is het mogelijk dat zij gisteren in 3 onbewaakte uren zoveel troep weten te fabriceren en niets achter hun kontjes opruimen?
Nu ik het hier zo op schrijf en zelf terug lees, snap ik dat mijn stukjes niet al te wereldschokkend zijn.
Zal ik er nu dan maar mee stoppen en wat in huis gaan doen?
Bloggertje ligt er even uit
Donderdagavond bleek dat mijn favo blogsite niet te bereiken was. Geen nood, dan maar ff een berichtje in Word opslaan, dat ik later zou publiceren.
Maar nu heb ik verdorie mijn "vrije weekend" (de kids zijn bij hun vader) en Bloggertje doet het nog steeds niet!
Nu ga ik hier dus maar wat voorgaande stukjes plaatsen.
Deze is van afgelopen donderdag:
Bloggertje ligt er even uit, dus typ ik mijn stukje maar in Word, want ik schat in, dat ik straks te moe zal zijn om nog iets te doen en ook komt er een enorme koppijn op, bovenop de keelpijn die ik onderweg naar huis al weer kreeg. (jongste had van de week al griep en oudste heeft ook al last van keelpijn)
Ik roep net tegen de kids, dat ik toch meer houd van uitjes die vallen onder de noemer hersenloos vermaak.
Zo heb ik met collega’s in vele bierbrouwerijen gestaan, ben ik in verscheidene pretparken geweest en heb ik een soort van survival gedaan met pure rauwdouwers, die er niet om gaven of we eerste werden, maar er vooral lol in zagen om de organisatie te saboteren.
Het spreekt voor zich, dat ik het hier over collega’s in de buitendienst heb, voornamelijk mannen. Hoewel ik mij ook wel eens plaatsvervangend geschaamd heb, ben ik nog nooit geestelijk moe terug gekomen, wel aangeschoten, zelfs een keer stoned, verwond, schor en/of met pijn in mijn buik van het lachen.
Vandaag gingen we naar het mediapark. Niet met de collega’s van het project, die zijn immers allen ingehuurd, maar met de sectorcollega’s. Een divers gezelschap, maar toch vnl werkzaam op kantoor of in de “zachte sector” en voor driekwart bestaande uit vrouwen.
Wel zat ik in de bus gezellie naast oud collegaatje, één van de twee van de leuke ideetjes om mij aan ander werk te helpen.
Wat we zouden gaan doen, moest een verrassing blijven. Ik hoopte alleen maar, dat we niet een musical zouden gaan maken, want wie mij hoort zingen, heeft liever twee krolse katten op de schutting zitten.
We mochten in 4 groepen een eigen programma maken. Ik zat in de groep met de aansprekende titel “Nieuwe liefde in Nieuw West”. In de groep ook weer die ene leidinggevende, een aardige vrouw, die het ooit voor mij verpest heeft, door op een voor mij zwak moment in een presentatie, de regie over te nemen. Sindsdien zie ik haar als een vervelende regeltante, die pas onlangs mijn waardering terug kreeg, toen tijdens haar aanwezigheid op een vergadering van het project bleek, dat ze toch meer verstand van zaken heeft, als dat ik dacht, maar ik blijf allergisch voor mensen, die zich altijd willen profileren en uiteraard deed zij dat weer.
Ik krijg daar onmiddellijk een gevoel bij, dat ik niet meer mee wens te doen, maar dat kon ik, ook voor mijzelf, niet maken.
Had ik een carrièretijger geweest, was ik hier beslist op vast gelopen!
Anyway, we besloten tot buitenopnamen aan een vervangende Sloterplas en dat was met dit zonnige weer geen straf. Ik had mij gelukkig warm gekleed.
De eindresultaten van alle groepjes waren leuk en we waren om half 7 terug, zodat ik om 7 uur binnen stapte in een huis met computerende kids.
Tafel vol troep. Niemand die vraagt hoe mijn dagje was. Jongste neemt helaas naadloos het autistische gedrag van haar oudere broer en zus over. Dat krijg je, als je niet anders ziet.
En hier bleef ik naar een wit scherm staren…..
Vooral ook, omdat het niet mijn plan was, om alleen maar over een uitje te schrijven, ondanks dat het de meeste uren van de dag in beslag nam en ik meer toe was aan een dagje hersenloos vermaak, als dat er weer wat van je verwacht werd.
Mijzelf bewijzen doe ik wel in de sportschool! (Zo, heb ik toch nog een voor mij acceptabel einde.)
Maar nu heb ik verdorie mijn "vrije weekend" (de kids zijn bij hun vader) en Bloggertje doet het nog steeds niet!
Nu ga ik hier dus maar wat voorgaande stukjes plaatsen.
Deze is van afgelopen donderdag:
Bloggertje ligt er even uit, dus typ ik mijn stukje maar in Word, want ik schat in, dat ik straks te moe zal zijn om nog iets te doen en ook komt er een enorme koppijn op, bovenop de keelpijn die ik onderweg naar huis al weer kreeg. (jongste had van de week al griep en oudste heeft ook al last van keelpijn)
Ik roep net tegen de kids, dat ik toch meer houd van uitjes die vallen onder de noemer hersenloos vermaak.
Zo heb ik met collega’s in vele bierbrouwerijen gestaan, ben ik in verscheidene pretparken geweest en heb ik een soort van survival gedaan met pure rauwdouwers, die er niet om gaven of we eerste werden, maar er vooral lol in zagen om de organisatie te saboteren.
Het spreekt voor zich, dat ik het hier over collega’s in de buitendienst heb, voornamelijk mannen. Hoewel ik mij ook wel eens plaatsvervangend geschaamd heb, ben ik nog nooit geestelijk moe terug gekomen, wel aangeschoten, zelfs een keer stoned, verwond, schor en/of met pijn in mijn buik van het lachen.
Vandaag gingen we naar het mediapark. Niet met de collega’s van het project, die zijn immers allen ingehuurd, maar met de sectorcollega’s. Een divers gezelschap, maar toch vnl werkzaam op kantoor of in de “zachte sector” en voor driekwart bestaande uit vrouwen.
Wel zat ik in de bus gezellie naast oud collegaatje, één van de twee van de leuke ideetjes om mij aan ander werk te helpen.
Wat we zouden gaan doen, moest een verrassing blijven. Ik hoopte alleen maar, dat we niet een musical zouden gaan maken, want wie mij hoort zingen, heeft liever twee krolse katten op de schutting zitten.
We mochten in 4 groepen een eigen programma maken. Ik zat in de groep met de aansprekende titel “Nieuwe liefde in Nieuw West”. In de groep ook weer die ene leidinggevende, een aardige vrouw, die het ooit voor mij verpest heeft, door op een voor mij zwak moment in een presentatie, de regie over te nemen. Sindsdien zie ik haar als een vervelende regeltante, die pas onlangs mijn waardering terug kreeg, toen tijdens haar aanwezigheid op een vergadering van het project bleek, dat ze toch meer verstand van zaken heeft, als dat ik dacht, maar ik blijf allergisch voor mensen, die zich altijd willen profileren en uiteraard deed zij dat weer.
Ik krijg daar onmiddellijk een gevoel bij, dat ik niet meer mee wens te doen, maar dat kon ik, ook voor mijzelf, niet maken.
Had ik een carrièretijger geweest, was ik hier beslist op vast gelopen!
Anyway, we besloten tot buitenopnamen aan een vervangende Sloterplas en dat was met dit zonnige weer geen straf. Ik had mij gelukkig warm gekleed.
De eindresultaten van alle groepjes waren leuk en we waren om half 7 terug, zodat ik om 7 uur binnen stapte in een huis met computerende kids.
Tafel vol troep. Niemand die vraagt hoe mijn dagje was. Jongste neemt helaas naadloos het autistische gedrag van haar oudere broer en zus over. Dat krijg je, als je niet anders ziet.
En hier bleef ik naar een wit scherm staren…..
Vooral ook, omdat het niet mijn plan was, om alleen maar over een uitje te schrijven, ondanks dat het de meeste uren van de dag in beslag nam en ik meer toe was aan een dagje hersenloos vermaak, als dat er weer wat van je verwacht werd.
Mijzelf bewijzen doe ik wel in de sportschool! (Zo, heb ik toch nog een voor mij acceptabel einde.)
alweer een ander blog?
Het bloggen is wel zo verslavend, althans voor mij, dat ik behoorlijk last krijg van afkickverschijnselen, nu Bloggertje er al 3 dagen uit ligt.
De irritatie loopt hoog op, want niet alleen kan ik mijn verhalen niet kwijt, maar er is ook nergens meer een blog te vinden, waar niet al een andere Willeke haar leven wereldkundig maakt.
Moest ik toch genoegen nemen met "willekew", wat voor mijzelf tenminste makkelijk te onthouden is, omdat ik die inlognaam ook al heb op mijn werk.
Zo maar ff een nieuwe foto maken van mijzelf, uiteraard eentje waarop meteen mijn grootste hobby duidelijk wordt en kijken of ik er hier verder voldoende van ga begrijpen om wat klaar liggende stukjes te publiceren en de foto op blogger.com te plaatsen.
De irritatie loopt hoog op, want niet alleen kan ik mijn verhalen niet kwijt, maar er is ook nergens meer een blog te vinden, waar niet al een andere Willeke haar leven wereldkundig maakt.
Moest ik toch genoegen nemen met "willekew", wat voor mijzelf tenminste makkelijk te onthouden is, omdat ik die inlognaam ook al heb op mijn werk.
Zo maar ff een nieuwe foto maken van mijzelf, uiteraard eentje waarop meteen mijn grootste hobby duidelijk wordt en kijken of ik er hier verder voldoende van ga begrijpen om wat klaar liggende stukjes te publiceren en de foto op blogger.com te plaatsen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
.JPG)